zaterdag 19 oktober 2013

Vreemd gezelschap


Vreemd gezelschap


Hij duwt zijn hoofd nog dieper in het kussen -dat veilig en vertrouwd voelt en zijn enige houvast is zodra het donker wordt. 'Ga weg… niet doen, ik ben bang!'

Elke avond is het naar bed gaan een drama en probeert hij uit alle macht tijd te winnen om maar niet in die kamer en in dat bed te hoeven.
'Mama… ik wil nog even in bad blijven.'
Dat even weet hij vaak te rekken tot er rimpeltjes in zijn vingertopjes verschijnen. Daarna getreuzel met zijn pyjama aantrekken.

'Alsjeblieft papa, mag ik nog even iets drinken?'
'O jee, ik ben vergeten mijn tanden te poetsen.'
'Mama… mag het licht nog even aan blijven?'

Papa en mama hebben al van alles geprobeerd om hem op tijd in zijn bed te krijgen. Een verhaaltje voorlezen -een verhaaltje dat ze tientallen keren moeten herhalen- Samen liedjes zingen –hij heeft oneindig veel liedjes uit zijn hoofd geleerd, er komt geen eind aan- Een dromenvanger die nare dromen moet verjagen -net als bij de indianen- zegt papa.

Een nachtlampje, maar dat maakt de schaduwen nóg groter. Even bij hem blijven tot hij in slaap valt,maar zodra ze de kamer hebben verlaten begint het weer. Zelfs een andere kamer en een nieuw bed -een grote jongens bed, volgens mama- het helpt allemaal niets. De angst voor het slapen gaan blijft. Het waarom durft hij niet uit te spreken, ze zouden hem misschien niet geloven. Hij heeft er de woorden niet eens voor. Want hoe kan hij de angst onder woorden brengen die hij voelt zodra de schaduwen op het behang gaan bewegen,het behang langzaam verlaten om op hem af te komen en hem te belagen.

Sommige schaduwen spreken woorden in een taal die hij niet begrijpt, of ze maken ruzie met elkaar en willen allemaal als eerste zijn volledige aandacht. De lange magere vrouw heeft een schrille stem en schreeuwt vaak. Tegen de anderen maar ook tegen hem, ze heeft een vreemde blik in haar kille ogen. De grote man met zijn zware stem is vast boos... want hij vloekt en zegt nare woorden die hij van papa en mama nooit zou mogen zeggen. Het kleine meisje huilt altijd en kijkt hem verdrietig aan, hij snapt het niet… zou zij soms nét zo bang zijn in het donker als hij? De jongen die hem plaagt en altijd aan zijn haren trekt wil dat hij met hem komt spelen, maar hij is te bang en te moe en wil het liefst gewoon rustig slapen.

Alleen de oude man is aardig. Hij heeft een hoed op en een mooie stem en met zachte maar dwingende toon jaagt hij de enge schaduwen weg. Mama heeft een foto van hem op haar nachtkastje staan. Ze heeft hem verteld dat het zijn opa is. Hij loopt ook altijd met hem en mama mee als ze hem naar school brengt. En als mama naar huis gaat blijft hij altijd nog even bij hem zitten en fluistert hem de antwoorden van sommige sommetjes in zijn oor en kijkt glimlachend naar de tekeningen die hij maakt…. dan knikt hij goedkeurend, hij vindt ze vast mooi. Ja, hij is eigenlijk best lief.

Maar ’s nachts is hij er niet altijd om hem te beschermen. Dan heeft hij het vast druk met andere dingen en is het best eng met zoveel vreemde, enge schaduwmensen om je heen. 

Gelukkig zijn er soms ook sterretjes die dansen op het behang, daar kan hij uren naar kijken. Ze brengen hem rust en maken hem blij, ze zorgen ervoor dat hij tevreden in slaap valt. Vaak zijn ze er ook als hij gewoon aan het spelen is. Dan dansen ze boven zijn lego en wijzen hem waar hij de legosteentjes moet plaatsen om het huis te bouwen dat hij in zijn hoofd heeft.

Als hij een leuke dag heeft gehad of als hij blij is komen ze ’s avonds vaak terug, net of ze mee willen delen in zijn vreugde en geen afscheid van hem kunnen nemen. Maar als hij boos of verdrietig is laten ze zich niet zien en komen de boze schaduwen weer om tegen hem te vloeken en te schreeuwen. Eventjes houd hij zijn adem in… hij hoort niets meer… zal hij? Voorzichtig kijkt hij op van zijn kussen. Eindelijk is het weer stil om hem heen, hij zucht… de kust is veilig. Het maanlicht word verdrongen door het daglicht. De nare schreeuwende vrouw op de stoel naast zijn bed heeft weer plaats gemaakt voor zijn eigen grote bruine knuffelbeer.

Copyright © Ingrid Punt Juni 2011


Geen opmerkingen:

Een reactie posten