Groene vingers

Groene vingers

Ze kreunt terwijl ze in haar ogen wrijft.... barstende hoofdpijn heeft ze. Het is nog aardedonker dus het zal pas een uur of drie, vier zijn. Haar keel voelt gortdroog en het bed onder haar hard en klam. Auw... dat hoofd... wat is er in godsnaam gebeurt gisteren. Flarden aan herinneringen schieten door haar hoofd. Datingsite... O ja... dát was het, ze had een date.


Alleenstaande man... Trefwoorden;

Romantisch...
Humor...
Gezelligheid...
Handig...
Tuinieren, zoekt dito vrouw.


Na wat heen en weer mailen leek er een klik en hadden ze uiteindelijk een afspraak gemaakt in een druk restaurant. Dat leek haar voor een eerste afspraakje wel zo handig. Mocht het absoluut niet klikken dan konden ze het beiden na één aperitief zonder probleem voor gezien houden. Ze probeert zich het hele gebeuren weer voor de geest te halen. Man... tot zover klopt het. Maar verder zitten er gaten in haar geheugen en het gezicht van de man wil niet tot haar doordringen.

Blond... ja... hij was blond, normaal postuur en casual gekleed.Corduroy... ze herinnert zich zijn bruine corduroy broek. Daar maakte hij indruk mee, een negatieve wel te verstaan. Geluncht... ze hebben samen geluncht maar wat ze precies heeft gegeten is ze kwijt. Ze likt haar lippen, knoflook... het was iets met véél knoflook. Thee... ze zouden bij hem thuis nog een kop thee drinken dan kon ze zijn tuin bewonderen. Hij ging prat op zijn groene vingers. Hé, wat vervelend dat ze zijn gezicht niet voor zich kan halen....ow.... dat hoofd.

Zijn tuin was schitterend, dat weet ze nog, en ze complimenteerde hem ermee dat zijn planten het zo goed deden. "Een kwestie van de juiste mest" hoort ze hem zeggen. Ze ziet zichzelf staan voor een grote kuil. Vijver...” dat is de aanleg voor mijn nieuwe vijver,” klinkt een hese stem... En die stem sloeg soms een beetje over, net alsof hij nerveus was. Daardoor voelde zij zich ook niet erg op haar gemak en na de thee probeerde ze een uitvlucht te bedenken om weg te komen. “Toe, blijf nog even” klinkt weer de hese trillende stem. Na veel aandringen van zijn kant weet hij het te rekken tot een tweede kop thee. Maar dan voelt ze zich vreemd in haar hoofd worden. Rob.... ja hij heette Rob, oppert dat ze misschien wel een griepje onder de leden heeft en vraagt haar of ze misschien even wil gaan liggen.

Haar hele wezen zegt haar dat ze moet gaan, naar huis, naar bed, weg van hier... en ze vraagt of ze nog even gebruik mag maken van het toilet. Dat mag van Rob, en duizelig en onvast op de benen loopt ze de gang door richting toilet. Kist... er is geen toilet te bekennen, maar wel een grote ruwhouten kist. Ze staat voor de kist en verbaast zich erover dat hij zo groot is, zéker twee meter lang. Dan hoort ze een hese, trillende stem achter zich...”het toilet is één deur verder dame.” Schep... ze ziet de schep die na een flinke zwaai de zijkant van haar hoofd raakt.

Donker... Ow.... ze brengt haar hand naar de zijkant van haar hoofd en voelt een flinke buil. Opstaan, nu... ze wil overeind komen maar stoot haar hoofd. Het besef dringt bij haar door dat ze niet in bed ligt en als ze de ruwe harde houten wanden aan weerszijden van haar lichaam voelt realiseert ze zich eindelijk wat er gaande is. Begraven... hij heeft haar begraven....als een dolle stier begint ze tegen de wanden en het deksel te trappen en te duwen maar er is geen beweging in te krijgen... Help!!!!!

“Goedemorgen buurman, wat een schitterende vijver is het geworden, en ik sta er elke keer weer versteld van hoe bijzonder goed uw planten het doen.”

“Dank U buurvrouw,” zegt de blonde man met hese overslaande stem, “een kwestie van de juiste mest.”


© Copyright Ingrid Punt december 2012